Η πρωτοβουλία της Νεολαίας στις Φάνες, συγκίνησε πολύ κόσμο

Γραμμένο απο την Δ.Μ.Φούρλα.

Υπάρχει ελπίδαΑυτό είπαμε, όταν σήμερα το πρωί, θέλοντας να αποφύγουμε τις παρελάσεις των σύγχρονων αναγκών και των πανηγυρικών του δεκάρικου, ο δρόμος οδήγησε την παρέα στις Φάνες.

Περπατώντας μέχρι το καφενεδάκι, ακούσαμε μουσική από τα μεγάφωνα του κοινοτικού καταστήματος και βρεθήκαμε μπροστά σε ένα πήγαινε έλα νεαρόκοσμου.

Η απογοήτευση πως "δεν την γλυτώσαμε ούτε εδώ", άρχισε να γίνεται περιέργεια ,γιατί τα πιτσιρίκια δεν κρατούσαν σημαιάκια, αλλά πινέλα.

Δεν φορούσαν τα καλά τους , αλλά ρούχα πιτσιλισμένα με μπογιές. Κι ένα παλιό σπίτι που το βλέπαμε πάντα μουντό και ξεχασμένο να μας υποδέχεται στην είσοδο του χωριού,σήμερα μας χαμογελούσε γεμάτο χρώματα και βρεσκοβαμένο. Μπράβο στον ιδιοκτήτη είπαμε.Χαρούμενο και καλαίσθητο. Πριν προλάβουμε να τελειώσουμε τη φράση και το επόμενο μας χαμογελούσε με χρώματα και το διπλανό του, είχε μέχρι και τις γλάστρες του, με περίτεχνα σχέδια στολισμένες. Φτάσαμε απορρημένοι στο καφενεδάκι. " Που είστε" μας είπε ο ιδιοκτήτης." Ελάτε να δείτε τι φτιάχνουν τα παιδιά.Τώρα τελειώνουν και τον άλλο δρόμο" Πήγαμε στον άλλο δρόμο. Παιδιά κάθε ηλικίας σε οργασμό.
Tα μεγαλύτερα, ανεβασμένα σε σκάλες, έβαφαν τους τοίχους των παλιών και εγκαταλελειμμένων σπιτιών. ' Αλλα ζωγράφιζαν σχέδια στις πόρτες, τα παράθυρα, γύρω γύρω στις κάσες.
Τα μικρότερα έβαφαν σκαλοπάτια,κουβαλούσαν νερό στα μεγαλύτερα για να αραιώνουν τα χρώματα, καθάριζαν με τσουγκράνες και τσάπες τις χορταριασμένες αυλές. Μας έβλεπε άφωνους ο ντόπιος φίλος και μας εξηγεί. "Tα παιδιά αποφασίσανε να το κάνουν αυτό.Το μόνο που ζητήσανε ήταν να βρεθεί τρόπος να βοηθήσουν όσοι μπορούν σε χρώματα και πινέλα.Και δουλεύουν τέσσερις μέρες τώρα."

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που μας έκανε να μείνουμε άφωνοι όση ώρα μείναμε εκεί και όση ώρα σηκωνόμασταν από το τραπέζι, για να πάμε να νοιαστούμε σε ποιό σπίτι είναι τώρα, αν τέλειωσε η πόρτα που χρωμάτιζε ο πιτσιρικάς για να πάει ο πιο έμπειρος μετά να ζωγραφίσει σχέδια.

Δεν ξέρω αν ήταν η άλλη όψη του χωριού ή αυτό που βλέπαμε στα μάτια των παιδιών. Αν αποτυπώθηκε σε φωτογραφίες η άλλη όψη του χωριού, δεν αποτυπώνεται και δεν μπορώ να σας μεταφέρω με λόγια ότι είδαμε αποτυπωμένο στα μάτια τους.

Χαρά, σοβαρότητα,υπευθυνότητα είχαν τα μάτια του μικρού, θα'ταν δεν θα'ταν εννιά, όταν ήρθε εκεί που καθόμασταν για να ζητήσει μια σακκούλα για σκουπίδια και τον ρώτησα " Εσύ βάφεις;" ' Οχι" μου απάντησε πολύ σοβαρά."Καθαρίζω με τη σκούπα".
Στο " μπράβο πολύ ωραία δουλειά κάνετε" έφυγε τρέχοντας γιατί πολύ τον είχα καθυστερήσει με χαζομάρες. Μη σας πω πως τον τρόμαξε , μπας και η επόμενη ατάκα μου ήταν " ' Ελα να βγάλουμε μια φωτογραφία". Σε παιδί μιλάς κυρία μου.Δεν το ενδιαφέρει το παιδί τι δουλειά κάνει, αρκεί που νοιώθει πως προσφέρει σ' αυτό που έβαλε η ομάδα του στόχο. Κι έχει τρομάξει το μάτι του μ' όλους αυτούς που κάνουν κάτι και μετά το φωνάζουν και φωνάζουν και τους φωτογράφους. Χαρά, σοβαρότητα, υπευθυνότητα συνδιασμένα με παιχνίδι , όταν κάποιος μικρός ξεβίδωσε το κοντάρι από τη σκούπα που σκούπιζε, γισ να κυνηγήσει τον άλλο μικρό που του κρατούσε το φαράσι. Στις παραινέσεις των μεγάλων απάντησε "Αφού χαζεύει δε δουλεύει".

Τα παιδιά τέσσερις μέρες τώρα άφησαν το ποντίκι του υπολογιστή, το κινητό και τα sms της βαρεμάρας και ζωγραφίζουν. Τα παιδιά θέλουν. Μπογιές θέλουν μόνο και πινέλα.

Τα παιδιά θέλουν.Θέλουν να ζωγραφίσουν τη ζωή τους, Να την κάνουν χαρούμενη,χρωματιστή,δημιουργική.
Να ης δώσουν όλη την ενέργεια και φαντασία που έχουν. Τα παιδιά μπορούν και θέλουν. Υπάρχει ελπίδα.

Μας το φωνάζουν!!!!!!
Μας το δείχνουν αρκεί να το δούμε. Τα "πινέλα"- κίνητρα τους λείπουν .Μόνο αυτό ζητούν απ' τους μεγάλους.