ΤΟ ΑΝΕΦΙΚΤΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Μερικοί ορίζουμε ακόμη τον πολιτισμό όχι ως φολκλορική παρελθοντολογία, ούτε ως τακτ ευγενικών συμπεριφορών αλλά ως τρόπο του βίου, ως τρόπο ιεράρχησης των αναγκών και των προτεραιοτήτων της ζωής μας.

Ως τρόπο συλλογικής και ατομικής "ρύθμισης" της ανθρώπινης ύπαρξης, συνύπαρξης και πράξης. Με την έννοια αυτή προφανώς δεν υφίστανται καν "πολυπολιτισμικές" κοινωνίες αφού σ' ολόκληρο τον λεγόμενο δυτικό κόσμο, είναι εμφανέστατη η αμείλικτη ιεράρχηση των προτεραιοτήτων που ορίζει η ατομοκεντρική χρησιμοθηρία και η μηδενιστική "ανθρωπολογία". Αυτός ο τρόπος του βίου -που διεκδικεί και χαρακτηριστικά οικουμενικής εμβέλειας- είναι κυρίαρχος σήμερα και στη χώρα.


Όσο κι αν εμπειρικά όλοι μπορούμε να επιβεβαιώσουμε την άποψη ότι η στατιστική είναι συχνά η επιστημονική εκδοχή του ψεύδους, δεν θα ήταν άτοπο να διερευνήσουμε τον τρόπο που νεοέλληνες ιεραρχούν τις ανάγκες τους και αξιολογούν τις εξ' αυτών προτεραιότητες.


Πρώτη και κρίσιμη διαπίστωση, η μεταστροφή της θυσιαστικής αυταπάρνησης που χαρακτήριζε σε παλαιότερους χρόνους τη στάση του λαού μας απέναντι στο αύριο των παιδιών του.

Δεν είναι μόνο η καριερίστα μάνα που εγκαταλείπει τον θηλασμό για να μην "κρεμάσουν" τα στήθη της, ούτε η αλλοτινή εικόνα της υπομονετικής γιαγιάς που μεταμορφώνεται σε αυτάρεσκη πολυταξιδεμένη γεροντοπόρνη που -επιτέλους- ζει τη ζωή της. Είναι που το 51% των Ελλήνων απαντά σε σχετική ερώτηση, πως δεν είναι διατεθειμένο να μειώσει το επίπεδο ζωής του, ώστε να εξασφαλίσει το μέλλον των επόμενων γενεών.


Δεύτερη διαπίστωση, ο δραματικός περιορισμός του αποθέματος "ανθρωπιάς", της σιρμαγιάς ψυχής που για δεκαετίες υπήρξε ο συγκολλητικός αρμός της ελληνικής κοινωνίας, ιδιαίτερα στα δύσκολα χρόνια της.

Στην επίσημη δημοσίευση του οργανισμού CAF που παρακολουθεί τον Παγκόσμιο Δείκτη Φιλανθρωπίας, για το έτος 2010, η Ελλάδα καταλαμβάνει ασθμαίνουσα την 147 θέση από το σύνολο των 153 χωρών της κατάταξης. Ακολουθούν η (λεηλατημένη) Σερβία, η Ουκρανία (της πορτοκαλί επανάστασης), το Μπουρουντί και η Μαδαγασκάρη. Ειδικότερα με βάση τα κριτήρια φιλανθρωπίας, στην Ελλάδα, μόλις 8% είναι το ποσοστό των ανθρώπων που έδωσαν χρήματα σε συνανθρώπους τους, μόλις 5% έδωσαν εθελοντικά το χρόνο τους σε κάποια οργάνωση, ενώ μόνο 1 στους 4 βοήθησε έναν άγνωστο συνάνθρωπο του.


Τρίτη διαπίστωση, η καταλυτική κυριαρχία της αντίληψης του εύκολου πλουτισμού και του συναφούς παρασιτισμού σε βάρος της επίπονης δημιουργικότητας που για "αιώνες σκάλιζε την πέτρα για να κάμει θαύματα". Έτσι, σύμφωνα με έρευνες ο εκτιμώμενος αριθμός -στον πληθυσμό της χώρας- που ξοδεύουν χρήματα σε τυχερά παιχνίδια κάθε μήνα ανέρχεται σε 3.710.000 συμπολίτες μας.

Ο εκτιμώμενος μέσος αριθμός "παικτών" Λόττο, Τζόκερ, Πρώτο, Κίνο, μηνιαίως είναι 1.855.000 άτομα. Ειδικότερα "Πάμε Στοίχημα" παίζουν μηνιαίως 972.000 άνθρωποι.

Στην ίδια κατεύθυνση, μόλις το 26,5% των νέων τάσσεται κατά της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων.

ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

http://saita.pblogs.gr/2010/09/674532.html