Άσφαιροι αποδείχθηκαν τελικά οι φουνταριστοί συνδικαλιστές του καταπέλτη, ανεπαρκής η όλη προετοιμασία της ομάδας, και τρύπια στην κυριολεξία η άμυνα της συνδικαλιστικοπαρέας.
Οι περιβόητες κατακτήσεις του εργατοσυνδικαλιστικού μεταπολιτευτικού κινήματος κατέληξαν στα δίκτυα της ομάδας των εργατοπατέρων αποτέλεσμα ενός θεαματικού αυτογκόλ, δώρο στο Δ.Ν.Τ., στην Τρόικα και στην καλά οργανωμένη και φορμαρισμένη ενδεκάδα της πράσινης ομάδας Παπανδρέου.
Η ομάδα των φιλολαϊκών υποτίθεται συμφερόντων πρόδωσε τις προσδοκίες της δημοσιοϋπαλληλικής εξέδρας και της χλιαρής ομάδας υποστηρικτών του ιδιωτικού τομέα.
Η κακή προετοιμασία της ομάδας από το ’74 μέχρι σήμερα, η πολυδιάσπαση της ηγεσίας του εργατικού ( ο Θεός να το κάνει) κινήματος σε κόκκινους, μπλε, πράσινους, ροζ και μαύρους κόκκους, δεν άφησαν περιθώρια νίκης στον μεγάλο τελικό, με τρόπαιο τα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα των φίλαθλων εργαζομένων.
Οι προσωπικές φιλοδοξίες των εργατοπατέρων (πολλοί από αυτούς έγιναν βουλευτές, υπουργοί κλπ.), οι κοντόφθαλμες διεκδικήσεις τους, η εμμονή στην υποστήριξη ισχυρών φατριών, πανίσχυρων και καλά κονομημένων συνδικάτων, προνομιούχων δημοσίων υπαλλήλων, η αδιαφορία τους για γενικότερα ζητήματα όπως οι ρουσφετολογικές προσλήψεις στο δημόσιο, η διαφθορά, η υπερτροφική διάγνωση του ευρύτερου δημόσιου τομέα, η υπερχρέωση του κάθε έλληνα πολίτη, η κατάντια επί της ουσίας της εκπαίδευσης, η κατάρρευση του τομέα της δημόσιας υγείας και του ΕΣΥ οδήγησαν σε έναν τελικό, σε μια τελική αναμέτρηση με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα.
Αυτό συμβαίνει πάντα όταν παίζεις μπάλα κόντρα στα αφεντικά σου.
Γιατί οι πολιτικοί, τα κόμματα, οι κυβερνήσεις και τα συμφέροντα είναι τα πραγματικά αφεντικά του συνδικαλιστικού κινήματος της μεταπολίτευσης.
Γιατί όταν στήνεις στον τοίχο ( και καλά κάνεις) τα κόμματα, όταν στήνεις κρεμάλες, γιουχάρεις, φτύνεις και στέλνεις στην φυλακή πολιτικούς προδότες και εγκληματίες που οδήγησαν την χώρα σε χρεοκοπία, τότε τι θα πρέπει να κάνεις με τα δεκανίκια της εξουσίας;
Τι θα πρέπει να κάνεις με τα παραπαίδια των εκάστοτε ανίκανων κυβερνήσεων;
Τι θα πρέπει να κάνεις με τους παχυλά αμειβόμενους ηγέτες-εργατοπατέρες του κατά φαντασίαν συνδικαλιστικού κινήματος;
Ίδιες γραβάτες, ίδια κοστούμια, ο ίδιος ξύλινος λόγος, η ίδια έλλειψη φαντασίας, η ίδια απουσία πρότασης ελπίδας και προοπτικής, το ίδιο αδιέξοδο.
Το μόνο που διαφέρει είναι το τελικό αποτέλεσμα. Εργατικό κίνημα – Κυβέρνηση : 0-1
Οι περιβόητες κατακτήσεις του εργατοσυνδικαλιστικού μεταπολιτευτικού κινήματος κατέληξαν στα δίκτυα της ομάδας των εργατοπατέρων αποτέλεσμα ενός θεαματικού αυτογκόλ, δώρο στο Δ.Ν.Τ., στην Τρόικα και στην καλά οργανωμένη και φορμαρισμένη ενδεκάδα της πράσινης ομάδας Παπανδρέου.
Η ομάδα των φιλολαϊκών υποτίθεται συμφερόντων πρόδωσε τις προσδοκίες της δημοσιοϋπαλληλικής εξέδρας και της χλιαρής ομάδας υποστηρικτών του ιδιωτικού τομέα.
Η κακή προετοιμασία της ομάδας από το ’74 μέχρι σήμερα, η πολυδιάσπαση της ηγεσίας του εργατικού ( ο Θεός να το κάνει) κινήματος σε κόκκινους, μπλε, πράσινους, ροζ και μαύρους κόκκους, δεν άφησαν περιθώρια νίκης στον μεγάλο τελικό, με τρόπαιο τα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα των φίλαθλων εργαζομένων.
Οι προσωπικές φιλοδοξίες των εργατοπατέρων (πολλοί από αυτούς έγιναν βουλευτές, υπουργοί κλπ.), οι κοντόφθαλμες διεκδικήσεις τους, η εμμονή στην υποστήριξη ισχυρών φατριών, πανίσχυρων και καλά κονομημένων συνδικάτων, προνομιούχων δημοσίων υπαλλήλων, η αδιαφορία τους για γενικότερα ζητήματα όπως οι ρουσφετολογικές προσλήψεις στο δημόσιο, η διαφθορά, η υπερτροφική διάγνωση του ευρύτερου δημόσιου τομέα, η υπερχρέωση του κάθε έλληνα πολίτη, η κατάντια επί της ουσίας της εκπαίδευσης, η κατάρρευση του τομέα της δημόσιας υγείας και του ΕΣΥ οδήγησαν σε έναν τελικό, σε μια τελική αναμέτρηση με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα.
Αυτό συμβαίνει πάντα όταν παίζεις μπάλα κόντρα στα αφεντικά σου.
Γιατί οι πολιτικοί, τα κόμματα, οι κυβερνήσεις και τα συμφέροντα είναι τα πραγματικά αφεντικά του συνδικαλιστικού κινήματος της μεταπολίτευσης.
Γιατί όταν στήνεις στον τοίχο ( και καλά κάνεις) τα κόμματα, όταν στήνεις κρεμάλες, γιουχάρεις, φτύνεις και στέλνεις στην φυλακή πολιτικούς προδότες και εγκληματίες που οδήγησαν την χώρα σε χρεοκοπία, τότε τι θα πρέπει να κάνεις με τα δεκανίκια της εξουσίας;
Τι θα πρέπει να κάνεις με τα παραπαίδια των εκάστοτε ανίκανων κυβερνήσεων;
Τι θα πρέπει να κάνεις με τους παχυλά αμειβόμενους ηγέτες-εργατοπατέρες του κατά φαντασίαν συνδικαλιστικού κινήματος;
Ίδιες γραβάτες, ίδια κοστούμια, ο ίδιος ξύλινος λόγος, η ίδια έλλειψη φαντασίας, η ίδια απουσία πρότασης ελπίδας και προοπτικής, το ίδιο αδιέξοδο.
Το μόνο που διαφέρει είναι το τελικό αποτέλεσμα. Εργατικό κίνημα – Κυβέρνηση : 0-1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ ΘΑ ΑΝΑΡΤΗΘΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ BLOG.