Στην κοινή νοηματοδότηση, ορίζουμε την αριστερά ως το κατ' εξοχήν κοινωνιοκεντρικό πλέγμα ιδεολογικοπολιτικών αντιλήψεων, στον αντίποδα ακριβώς ενός συχνά χυδαίου και αμοραλιστικού ατομοκεντρισμού, που εκφράζεται από τις δεξιές πολιτικές γεωγραφίες.
Με αταλάντευτο γνώμονα αυτή την κοινωνιοκεντρική προτεραιότητα, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, σχεδόν με χριστιανική θυσιαστική αυταπάρνηση, «μαρτύρησαν» στην πατρίδα μας, αλλά και σε πολλές χώρες της περιφέρειας του καπιταλισμού και μάλιστα δίχως την «καβατζομένη» εξασφάλιση μιας μετά θάνατον επουράνιας βασιλείας. Μακρύς ο κατάλογος των «νεομαρτύρων» υπέρ λαού, ελευθερίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και εθνικής ανεξαρτησίας. Ολοσχερώς παραιτημένοι από δικαιώματα, οι μάρτυρες της ελληνικής αριστεράς, κατέθεσαν ζωές ολόκληρες, περιουσίες, προσδοκίες εγωκεντρικής ευζωϊας, απλά καθημερινά ανθρώπινα όνειρα, στο θυσιαστήριο της λεύτερης πατρίδας και της πανανθρώπινης λευτεριάς.
Σ' αυτό το πλαίσιο κοινιωνιοκεντρικού προσανατολισμού, το αίτημα της αύξησης του κατά κεφαλήν εισοδήματος και της μεγιστοποίησης της καταναλωτικής ικανότητας, και μέχρι τουλάχιστον την δεκαετία του '70, δεν αποτέλεσε και πολύ σπουδαία προτεραιότητα στις επιδιώξεις των αγωνιστών. Αντίθετα, ύψιστο ζητούμενο ήταν η με κάθε τρόπο αποφυγή της αλλοτρίωσης, της αποξένωσης από την υπαρξιακή αλήθεια, όπως εύστοχα ο Μάρξ ορίζει στα νεανικά του χειρόγραφα. Η «δήλωση μετανοίας», που αν μη τι άλλο εξασφαλίζει μια «νοικοκυρεμένη» διαβίωση, αλλά και την αποφυγή εξοντωτικών διώξεων, στιγματίζεται στην συνείδηση των αγωνιστών, σαν έσχατη προδοσία των οραμάτων της αριστεράς, απαράλλαχτα όπως η απάρνηση της πίστης στους πρώτους χριστιανούς.
Εν τούτοις, μέσα στα 30-40 μεταπολιτευτικά χρόνια, η αριστερά σταδιακά αλλά σταθερά, επαναπροσανατολίζει τις στρατηγικές επιδιώξεις της, αποκλειστικά σχεδόν και το πολύ, σε «μια δίκαια μοιρασιά της υλικής χυδαιότητας», κατά τον Πιέρ Βουαγιέ. Η θυσιαστική προσφορά, η βαθιά ριζωμένη ανθρωπιά, η αξιοπρέπεια, εκποιούνται όσο-όσο για μια θέση κάτω από τον ήλιο της καταναλωτικής ευωχίας.
Με αταλάντευτο γνώμονα αυτή την κοινωνιοκεντρική προτεραιότητα, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, σχεδόν με χριστιανική θυσιαστική αυταπάρνηση, «μαρτύρησαν» στην πατρίδα μας, αλλά και σε πολλές χώρες της περιφέρειας του καπιταλισμού και μάλιστα δίχως την «καβατζομένη» εξασφάλιση μιας μετά θάνατον επουράνιας βασιλείας. Μακρύς ο κατάλογος των «νεομαρτύρων» υπέρ λαού, ελευθερίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και εθνικής ανεξαρτησίας. Ολοσχερώς παραιτημένοι από δικαιώματα, οι μάρτυρες της ελληνικής αριστεράς, κατέθεσαν ζωές ολόκληρες, περιουσίες, προσδοκίες εγωκεντρικής ευζωϊας, απλά καθημερινά ανθρώπινα όνειρα, στο θυσιαστήριο της λεύτερης πατρίδας και της πανανθρώπινης λευτεριάς.
Σ' αυτό το πλαίσιο κοινιωνιοκεντρικού προσανατολισμού, το αίτημα της αύξησης του κατά κεφαλήν εισοδήματος και της μεγιστοποίησης της καταναλωτικής ικανότητας, και μέχρι τουλάχιστον την δεκαετία του '70, δεν αποτέλεσε και πολύ σπουδαία προτεραιότητα στις επιδιώξεις των αγωνιστών. Αντίθετα, ύψιστο ζητούμενο ήταν η με κάθε τρόπο αποφυγή της αλλοτρίωσης, της αποξένωσης από την υπαρξιακή αλήθεια, όπως εύστοχα ο Μάρξ ορίζει στα νεανικά του χειρόγραφα. Η «δήλωση μετανοίας», που αν μη τι άλλο εξασφαλίζει μια «νοικοκυρεμένη» διαβίωση, αλλά και την αποφυγή εξοντωτικών διώξεων, στιγματίζεται στην συνείδηση των αγωνιστών, σαν έσχατη προδοσία των οραμάτων της αριστεράς, απαράλλαχτα όπως η απάρνηση της πίστης στους πρώτους χριστιανούς.
Εν τούτοις, μέσα στα 30-40 μεταπολιτευτικά χρόνια, η αριστερά σταδιακά αλλά σταθερά, επαναπροσανατολίζει τις στρατηγικές επιδιώξεις της, αποκλειστικά σχεδόν και το πολύ, σε «μια δίκαια μοιρασιά της υλικής χυδαιότητας», κατά τον Πιέρ Βουαγιέ. Η θυσιαστική προσφορά, η βαθιά ριζωμένη ανθρωπιά, η αξιοπρέπεια, εκποιούνται όσο-όσο για μια θέση κάτω από τον ήλιο της καταναλωτικής ευωχίας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ ΘΑ ΑΝΑΡΤΗΘΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ BLOG.