Ο στόχος δεν ήταν ξεκάθαρος από την αρχή.
Το τοπίο στην αυγή αυτής της νέας αποχής ομιχλώδες.
Οι φιλοδοξίες αδύναμες.
Οι προσδοκίες θολές.
Η πραγματική ατζέντα κρυφή.
Όλοι πίστευαν πως η προτεραιότητα ήταν οι μεταρρυθμίσεις.
Όλοι περίμεναν πως το ζητούμενο ήταν η εξυγίανση των οικονομικών μεγεθών της χώρας.
Ένας ολόκληρος λαός είχε χάψει το παραμύθι του αμείλικτου πολέμου με την διαφθορά.
Μια ολόκληρη χώρα ήταν έτοιμη να προσκυνήσει τους σεμνούς και ταπεινούς ηγέτες της και να πορευτεί μαζί τους στη δημοκρατία, την ισονομία, την δικαιοσύνη, την αλήθεια και το φως.
Και είναι αυτό ακριβώς το φως που τα πολιτικά καλικαντζαράκια φοβούνται περισσότερο και από τον διάβολο….
Και έτσι τα μπλε πολιτικο-καλικαντζαράκια (όπως εξάλλου στο παρελθόν και τα πράσινα) κινήθηκαν υπογείως στα σκοτεινά τούνελ του πολιτικοκοινωνικού παρασκηνίου, βρήκαν τον μισοφαγωμένο κορμό του συστήματος και άρχισαν να τον ροκανίζουν.
Και τα λίγα στην αρχή έγιναν πολλά στην συνέχεια.
Κομματάρχες, βουλευτάδες, κουμπάροι, ρασοφόροι, δεσποτάδες, διεφθαρμένοι αστυνομικοί, επίορκοι δικαστικοί, λαμόγια, κλέφτες, απατεώνες, καλικάντζαροι κάθε είδους.
Τα δόντια τους αστράφτουν στο σκοτάδι όταν ο Κώστας ο αρχηγός μπουκάρει στο κατασκότεινο υπόγειο.
Γύρισαν και τον κοίταξαν αγριεμένοι.
Και εκείνος ανέτοιμος, ανήμπορος, δειλός, φοβήθηκε.
Κάθισε στην έξοδο να κρατά τσίλιες.
Έγινε από αρχηγός τους πειθήνιο όργανο τους.
Έγινε ο πολιτικός αρχηγός των τρωκτικών.
Έγινε το πριόνι στα χέρια των αδίστακτων.
Έγινε ο μοιραίος άνθρωπος για την παράταξη.
Έγινε ο πρωθυπουργός που γκρέμισε την Κυβέρνηση.
Το τοπίο στην αυγή αυτής της νέας αποχής ομιχλώδες.
Οι φιλοδοξίες αδύναμες.
Οι προσδοκίες θολές.
Η πραγματική ατζέντα κρυφή.
Όλοι πίστευαν πως η προτεραιότητα ήταν οι μεταρρυθμίσεις.
Όλοι περίμεναν πως το ζητούμενο ήταν η εξυγίανση των οικονομικών μεγεθών της χώρας.
Ένας ολόκληρος λαός είχε χάψει το παραμύθι του αμείλικτου πολέμου με την διαφθορά.
Μια ολόκληρη χώρα ήταν έτοιμη να προσκυνήσει τους σεμνούς και ταπεινούς ηγέτες της και να πορευτεί μαζί τους στη δημοκρατία, την ισονομία, την δικαιοσύνη, την αλήθεια και το φως.
Και είναι αυτό ακριβώς το φως που τα πολιτικά καλικαντζαράκια φοβούνται περισσότερο και από τον διάβολο….
Και έτσι τα μπλε πολιτικο-καλικαντζαράκια (όπως εξάλλου στο παρελθόν και τα πράσινα) κινήθηκαν υπογείως στα σκοτεινά τούνελ του πολιτικοκοινωνικού παρασκηνίου, βρήκαν τον μισοφαγωμένο κορμό του συστήματος και άρχισαν να τον ροκανίζουν.
Και τα λίγα στην αρχή έγιναν πολλά στην συνέχεια.
Κομματάρχες, βουλευτάδες, κουμπάροι, ρασοφόροι, δεσποτάδες, διεφθαρμένοι αστυνομικοί, επίορκοι δικαστικοί, λαμόγια, κλέφτες, απατεώνες, καλικάντζαροι κάθε είδους.
Τα δόντια τους αστράφτουν στο σκοτάδι όταν ο Κώστας ο αρχηγός μπουκάρει στο κατασκότεινο υπόγειο.
Γύρισαν και τον κοίταξαν αγριεμένοι.
Και εκείνος ανέτοιμος, ανήμπορος, δειλός, φοβήθηκε.
Κάθισε στην έξοδο να κρατά τσίλιες.
Έγινε από αρχηγός τους πειθήνιο όργανο τους.
Έγινε ο πολιτικός αρχηγός των τρωκτικών.
Έγινε το πριόνι στα χέρια των αδίστακτων.
Έγινε ο μοιραίος άνθρωπος για την παράταξη.
Έγινε ο πρωθυπουργός που γκρέμισε την Κυβέρνηση.
Έγινε ο Καραμανλής που γκρέμισε τον Καραμανλισμό!!!
.......!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΕΛΗ...
ΑπάντησηΔιαγραφήνικος
Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει. Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα. Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές. Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή. Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει. Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής. Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας. Pablo Neruda
ΑπάντησηΔιαγραφή