Εμπρός!!! Να στήσουμε τον ανδριάντα της ανθρώπινης κενότητας και της μαγκωμένης ανθρωπιάς!!!
Μέσα στις στρατιές των πεινασμένων απόκληρων της ζωής, που ψάχνουν στα σκουπίδια των χορτάτων. Μέσα στα απλανή μάτια των πρόωρα γερασμένων παιδιών, που ατενίζουν το κενό της ύπαρξής των.
Μέσα στις ορδές των αδιάφορων, αλλοτριωμένων ανθρώπων, που «πάντα βιαστικοί μέσα στους άσκοπους δρόμους προφασιζόμενοι κάποιο μεγάλο σκοπό» (Μανόλης Αναγνωστάκης), δεν έχουν καιρό να κοιτάξουν γύρω τους∙ μέσα τους∙ τον διπλανό τους.
Εμπρός!!! Να στήσουμε τον ανδριάντα τoύ «άγνωστου μαθητή»
Μέσα στο σχολείο που αποδιώχνει τα παιδιά του, αποπαίδια μιας παραπαιδείας, παρά παιδιά παιδείας. Με δάσκαλους πενόμενους, αδιάφορους, απαίδευτους, που παιδεύονται και παιδεύουν τα παιδιά μας.
Μέσα στα πανεπιστήμια, όπου ο έρωτας για τη γνώση και την έρευνα εκφυλλίσθηκε σε πάθος για την Έδρα και παροχή άχρηστων πτυχίων, που η κορνίζα τους αξίζει περισσότερο από το περιεχόμενό της.
Εμπρός!!! Να στήσουμε τον ανδριάντα τoυ «άγνωστου λαμόγιου»
Μέσα σε μια «πολιτεία», που δεν θέλει πολίτες, αλλά ευνούχους.
Και πονηροί πολιτικάντηδες, αποδιοπομπαίοι από το ίδιο τους το κόμμα, σκάνε μύτη, πάλι, στο γυαλί, σαν τα σαλιγκάρια, μετά από βροχή.
Γυμνοσάλιαγκες, έρποντας, γλύφοντας και με τα κέρατά τους, σκαρφαλώνουν πάλι στα κορφοβούνια της θεαματικότητας, για να τους βλέπει το θύμα τους, ο ψηφοφόρος, νομίζοντας πως έχει ξεχάσει τις ντροπές τους.
Κι ένα κράτος βιαστής, όπου η πολιτική έχει εκφυλισθεί σε διαπλοκή με την οικονομική ολιγαρχία και τα άνομα, ακόρεστα, συμφέροντα.
Και από κοντά η αφασική διανόηση και ο κατινισμός στα αιμοβόρα, σπερμοβόρα, ΜΜΕ.
Εμπρός!!! Να στήσουμε τον ανδριάντα τoυ «άγνωστου Εφραιμορασοφόρου»
Αργυραμοιβοί ρασοφόροι κολλυβιστάδες που θησαυρίζουν θησαυρούς επί της γης, πουλώντας στους μακαρίους πτωχούς τω πνεύματι, την βασιλεία των ουρανών και απολαμβάνοντας αυτοί, τις επί γης Βιστωνίδες.
Και οι άνθρωποι, απονευρωμένοι. Στερημένοι το όραμα και την ελπίδα. Βουβοί. Ακυρωμένοι. Βρικολακιασμένοι άνθρωποι, μιας άλλης εποχής.
Εμπρός!!! Να στήσουμε τον ανδριάντα τoυ «άγνωστου χαμηλόμισθου»
Δουλειά καθημερινή με ωρολογιακή ακρίβεια, ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της ύπαρξής του. Δεν τον γεμίζει. Αγγαρεία για να επιβιώσει και όχι για να ζήσει είναι.
Μια μηχανή παραγωγικότητας ο άνθρωπος, απασχολήσιμος, αναλώσιμος, αντικαταστατός.
Ελαστική εργασία και ανελαστική βαρβαρότητα των κατεχόντων και εχόντων, έναντι των ανυπεράσπιστων αλλοτριωμένων μαζανθρώπων.
Για να νέμονται την υπεραξία της δουλειάς του οι αχόρταγοι καπάτσοι απάνθρωποι.
«Συντρίβουμε τους τρόπους του σκέπτεσθαι. Συντρίψαμε πια τους δεσμούς της πατρικής, μητρικής, υιικής στοργής, της φιλίας και του έρωτα. Αν θέλετε μια εικόνα της ζωής, φανταστείτε ένα πέλμα που θα συντρίβει τη μορφή του ανθρώπου.». (Όργουελ. 1984)
Εμπρός!!! Να στήσουμε πολλούς «ανδριάντες νεκρούς»
Εκεί ο Λόγος αδρανεί ή έχει εκλείψει ή έχει, σκοπίμως, στρεβλωθεί.
Εκεί κάτω από τον ανδριάντα όλα γίνονται επίπεδα, μονοσήμαντα, χωρίς χρωματικές αποχρώσεις.
Ένα μουντό γκρίζο απελπισίας.
«Και στα αγάλματα αυτά προσεύχονται, σαν κάποιος να φλυαρεί με τα ντουβάρια, μη γνωρίζοντας τι είναι θεοί και ήρωες» (Ηράκλειτος)
Υ.Γ Ευχαριστώ για την ιδέα και τα κείμενο-δάνεια τον επιστήμονα, λόγιο, αγωνιστή, Ελευθέριο Ανευλαβή.
Μέσα στις στρατιές των πεινασμένων απόκληρων της ζωής, που ψάχνουν στα σκουπίδια των χορτάτων. Μέσα στα απλανή μάτια των πρόωρα γερασμένων παιδιών, που ατενίζουν το κενό της ύπαρξής των.
Μέσα στις ορδές των αδιάφορων, αλλοτριωμένων ανθρώπων, που «πάντα βιαστικοί μέσα στους άσκοπους δρόμους προφασιζόμενοι κάποιο μεγάλο σκοπό» (Μανόλης Αναγνωστάκης), δεν έχουν καιρό να κοιτάξουν γύρω τους∙ μέσα τους∙ τον διπλανό τους.
Εμπρός!!! Να στήσουμε τον ανδριάντα τoύ «άγνωστου μαθητή»
Μέσα στο σχολείο που αποδιώχνει τα παιδιά του, αποπαίδια μιας παραπαιδείας, παρά παιδιά παιδείας. Με δάσκαλους πενόμενους, αδιάφορους, απαίδευτους, που παιδεύονται και παιδεύουν τα παιδιά μας.
Μέσα στα πανεπιστήμια, όπου ο έρωτας για τη γνώση και την έρευνα εκφυλλίσθηκε σε πάθος για την Έδρα και παροχή άχρηστων πτυχίων, που η κορνίζα τους αξίζει περισσότερο από το περιεχόμενό της.
Εμπρός!!! Να στήσουμε τον ανδριάντα τoυ «άγνωστου λαμόγιου»
Μέσα σε μια «πολιτεία», που δεν θέλει πολίτες, αλλά ευνούχους.
Και πονηροί πολιτικάντηδες, αποδιοπομπαίοι από το ίδιο τους το κόμμα, σκάνε μύτη, πάλι, στο γυαλί, σαν τα σαλιγκάρια, μετά από βροχή.
Γυμνοσάλιαγκες, έρποντας, γλύφοντας και με τα κέρατά τους, σκαρφαλώνουν πάλι στα κορφοβούνια της θεαματικότητας, για να τους βλέπει το θύμα τους, ο ψηφοφόρος, νομίζοντας πως έχει ξεχάσει τις ντροπές τους.
Κι ένα κράτος βιαστής, όπου η πολιτική έχει εκφυλισθεί σε διαπλοκή με την οικονομική ολιγαρχία και τα άνομα, ακόρεστα, συμφέροντα.
Και από κοντά η αφασική διανόηση και ο κατινισμός στα αιμοβόρα, σπερμοβόρα, ΜΜΕ.
Εμπρός!!! Να στήσουμε τον ανδριάντα τoυ «άγνωστου Εφραιμορασοφόρου»
Αργυραμοιβοί ρασοφόροι κολλυβιστάδες που θησαυρίζουν θησαυρούς επί της γης, πουλώντας στους μακαρίους πτωχούς τω πνεύματι, την βασιλεία των ουρανών και απολαμβάνοντας αυτοί, τις επί γης Βιστωνίδες.
Και οι άνθρωποι, απονευρωμένοι. Στερημένοι το όραμα και την ελπίδα. Βουβοί. Ακυρωμένοι. Βρικολακιασμένοι άνθρωποι, μιας άλλης εποχής.
Εμπρός!!! Να στήσουμε τον ανδριάντα τoυ «άγνωστου χαμηλόμισθου»
Δουλειά καθημερινή με ωρολογιακή ακρίβεια, ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της ύπαρξής του. Δεν τον γεμίζει. Αγγαρεία για να επιβιώσει και όχι για να ζήσει είναι.
Μια μηχανή παραγωγικότητας ο άνθρωπος, απασχολήσιμος, αναλώσιμος, αντικαταστατός.
Ελαστική εργασία και ανελαστική βαρβαρότητα των κατεχόντων και εχόντων, έναντι των ανυπεράσπιστων αλλοτριωμένων μαζανθρώπων.
Για να νέμονται την υπεραξία της δουλειάς του οι αχόρταγοι καπάτσοι απάνθρωποι.
«Συντρίβουμε τους τρόπους του σκέπτεσθαι. Συντρίψαμε πια τους δεσμούς της πατρικής, μητρικής, υιικής στοργής, της φιλίας και του έρωτα. Αν θέλετε μια εικόνα της ζωής, φανταστείτε ένα πέλμα που θα συντρίβει τη μορφή του ανθρώπου.». (Όργουελ. 1984)
Εμπρός!!! Να στήσουμε πολλούς «ανδριάντες νεκρούς»
Εκεί ο Λόγος αδρανεί ή έχει εκλείψει ή έχει, σκοπίμως, στρεβλωθεί.
Εκεί κάτω από τον ανδριάντα όλα γίνονται επίπεδα, μονοσήμαντα, χωρίς χρωματικές αποχρώσεις.
Ένα μουντό γκρίζο απελπισίας.
«Και στα αγάλματα αυτά προσεύχονται, σαν κάποιος να φλυαρεί με τα ντουβάρια, μη γνωρίζοντας τι είναι θεοί και ήρωες» (Ηράκλειτος)
Υ.Γ Ευχαριστώ για την ιδέα και τα κείμενο-δάνεια τον επιστήμονα, λόγιο, αγωνιστή, Ελευθέριο Ανευλαβή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ ΘΑ ΑΝΑΡΤΗΘΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ BLOG.