ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΣ …… ΤΙΜΗ … ΚΥΡΙΕ ΥΠΟΥΡΓΕ!!!

Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, ίσως και περισσότερα, μια ομάδα δημοσιογράφων ταξιδέψαμε στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας προσκεκλημένοι μιας Ολλανδικής αεροπορικής εταιρείας που θα πραγματοποιούσε δρομολόγια απευθείας προς Ρόδο ακόμα και τον χειμώνα.
Το εγχείρημα βέβαια απέτυχε παταγωδώς αλλά δεν είναι αυτό το θέμα…
Σε κάποια από τις ξεναγήσεις μας στο μεγάλο λιμάνι των Κάτω Χωρών, σε αυτή την πόλη με τα υπέροχα κανάλια και έχοντας στην δημοσιογραφική μας παρέα έναν Έλληνα ευρωβουλευτή, γίναμε μάρτυρες μιας σκηνής που αποκάλυψε μπροστά στα μάτια μας έναν άλλο πολιτικό πολιτισμό.
Ένας κύριος γύρω στα 40-45, καλοβαλμένος και καλοντυμένος καβάλα στο ποδήλατο του και φορώντας κράνος παρακαλώ (αυτά τα κατάλληλα για την ποδηλασία), κατευθύνεται, ακολουθώντας έναν από τους ποδηλατοδρόμους του Άμστερνταμ, στην είσοδο ενός επιβλητικού κτιρίου που βρίσκεται στη μέση μιας το ίδιο επιβλητικής πλατείας. Λίγο πριν φτάσει στον προορισμό του, μια γυναίκα γύρω στα 50 του κάνει νόημα να σταματήσει. Προφανώς κάτι θέλει να του πει.
Εκείνος σταματά αμέσως.
Κατεβαίνει από το ποδήλατο, βγάζει το κράνος και αρχίζει έναν χαμογελαστό διάλογο με την κυρία.
Η ξενάγηση για το δημοσιογραφικό μας γκρουπ παραδίπλα συνεχίζεται. Ο διάλογος του ποδηλάτη με την κυρία κρατάει κανένα 15λεπτο. Ο ευρωβουλευτής της παρέας μας ζητάει συγνώμη από τους Έλληνες δημοσιογράφους και κατευθύνεται προς τη μεριά του ποδηλάτη. Τον χαιρετάει δια χειραψίας και αρχίζουν να συνομιλούν. Ο κύριος με το ποδήλατο δεν αφήνει την κυρία να φύγει. Ολοκληρώνει την συνομιλία με τον Έλληνα ευρωβουλευτή και απευθύνεται με το ίδιο ενδιαφέρον στην συμπατριώτισσα του.
Επιστρέφοντας κοντά μας ο Έλληνας πολιτικός μας κάνει γνωστό, αφήνοντας μας έκπληκτους, ότι ο κύριος με το κοστούμι, το κράνος και το ποδήλατο είναι κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησης και ότι το κτίριο απέναντι είναι το υπουργείο του.
Και η κυρία; Ρωτάμε με ένα στόμα μια φωνή. Η κυρία μας απαντάει ο ευρωβουλευτής είναι μια άγνωστη πολίτης, είδε τον υπουργό και τον σταμάτησε για να του εκφράσει μια διαμαρτυρία της.
Έτσι απλά. Σαν ίσος προς ίσο. Χωρίς να τους χωρίζουν σωματοφύλακες, θωρακισμένα τοιχώματα και αλεξίσφαιρα τζάμια πολυτελέστατων μερσεντές. Ένας υπουργός στον δρόμο δίπλα στον πολίτη, στο ίδιο ″ύφος″ με αυτόν! Όχι χαμένος σε πολυδαίδαλους διαδρόμους και κρυμμένος πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες υπουργείων.
33 ολόκληρα χρόνια μεταχουντικής και μεταπολιτευτικής Ελλάδας και ο Μαρογιαλούρος εξακολουθεί να είναι κεντρικό πρόσωπο στην πολιτική σκηνή της χώρας.
Από την μεταχουντική Καραμανλοδεξιά του θείου με την ευρωπαϊκή (τρομάρα μας) επίφαση της δημοκρατίας στην Παπανδρεϊκοψευτοσοσιαλιστική ομαδική μαστούρα της λαϊκής ελπίδας και δικαίωσης που αποδείχθηκε απλά μια στυγνή και πολλές φορές αδίστακτη υπόθεση αχόρταγων υπουργών μιας κομματικής νομενκλατούρας. Και η κατάληξη ακόμα καλύτερη!!!!
Η κεντροδεξιά του ανιψιού Κωστάκη των σεμνών και ταπεινών καλαμοκαβαλάρηδων υπουργών και των κουμπάρων υποκόμων ήρθαν να προσθέσουν ένα ακόμα βάρος στις πλάτες του δύσμοιρου πολίτη ο οποίος δεκαετίες ολόκληρες κουβαλάει τους υπηρέτες του στις ταλαιπωρημένες πλάτες του.
Κάτω λοιπόν από αυτές τις συνθήκες και με αυτά τα δεδομένα, πόσες ελπίδες μπορεί να έχει ο εκλεγμένος δήμαρχος της Σύμης, ενός νησιού με 3,5 χιλιάδες κατοίκους να συναντήσει την αυτού εξοχότητα τον Υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας και να του παραδώσει τα κλειδιά του Δήμου του διαμαρτυρόμενος για το ακτοπλοϊκό πρόβλημα του νησιού; Φυσικά καμία.
Σε αυτή την δημοκρατία των χορτάτων καλοβολεμένων και συνήθως πάμπλουτων υπουργών, τι πιθανότητες έχουν οι γιατροί του νοσοκομείου να τύχουν μιας ειλικρινούς και ουσιαστικής απάντησης στην διαμαρτυρία τους για το γεγονός ότι ο Υφυπουργός Υγείας Κος Γιαννόπουλος ενώ βρέθηκε στα εγκαίνια ιδιωτικής κλινικής δεν προγραμμάτισε ραντεβού μαζί τους.
Αντ’ αυτού ο Κος Γιαννόπουλος τους ″έφτυσε κατάμουτρα″ για μια ακόμα φορά απαντώντας ότι πέρασε από το Νοσοκομείο κάποια στιγμή και συνάντησε κάποιους εφημερεύοντες ιατρούς εκεί.
Δεν εκπλήσσουν δυστυχώς αυτές οι συμπεριφορές των τσιφλικάδων της εξουσίας. Αυτό που εκπλήσσει είναι η υπομονή του ελληνικού λαού δεκαετίες τώρα!!!
Και όπως γράφει και ο Ρήγας στον Θούριο… «ως πότε παλικάρια θα ζούμε στα στενά»;;;