ΙΕΡΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ!!

Ο χρόνος θεραπεύει…, ο άνθρωπος συγχωρεί (ευτυχώς!)…, και η ιστορία αν και διδάσκει… τιμωρεί αυτούς που την αγνοούν.
Ο ″εκλιπών δεδικαίωται″. Απαράβατη αρχή που καθορίζει τη σχέση του επάνω με τον κάτω κόσμο. Πανάρχαιος όρος, απαράβατη σύμβαση για να ξεκινήσει το τελευταίο ταξίδι του ανθρώπου με προορισμό την αθανασία.
Πολύ περισσότερο όταν η απώλεια αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό ανάμεσα σε συγγενείς, φίλους, σε μια ολόκληρη κοινωνία.
Αυτονόητη η δικαίωση όταν πρόκειται για έναν άνθρωπο ο οποίος εν ζωή απολάμβανε την εκτίμηση και τον σεβασμό των συμπολιτών του και όχι μόνο.
Έναν άνθρωπο συνεπή, συνετό, μετριόφρονα, μετριοπαθή, άριστο επιστήμονα, δημοφιλή, λόγιο, πολυγραφότατο. Μια ευγενική φυσιογνωμία με μεγάλη οικογενειακή και προσωπική ιστορία άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία του τόπου που τον αγκάλιασε, την ιστορία της πόλης που αγάπησε και τον αγάπησε.
Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Γιώργος Βρούχος που ″έφυγε″ από κοντά μας πριν από λίγες μέρες. Ξεχωριστή και αγαπητή προσωπικότητα. Κανείς μα κανείς δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει όλα αυτά. Αντιθέτως θα είχε πολλά να συμπληρώσει προσθέτοντας στο ανάστημα και στην προσωπικότητα του εκλιπόντα συμπολίτη μας.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η 7ετία ΄67-΄73 δεν ήταν χούντα.
Η επτάχρονη δικτατορία δεν ήταν απλώς μια παρένθεση στην καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη.
Η χούντα των συνταγματαρχών ήταν μια βάρβαρη, ελεεινή, απίστευτα σκληρή, φασιστική, κατάμαυρη περίοδος για τον τόπο.
Ήταν ο γύψος, ή στρατιωτική μπότα που πάτησε και συνέθλιψε όλα τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών σε αυτή τη χώρα.
Ήταν η Χούντα των δώδεκα χιλιάδων φυλακισμένων, εκτοπισμένων, εξορισμένων, χωρίς να υπολογίσει κανείς τους διωγμένους και αυτοεξόριστους που κατέφυγαν στο εξωτερικό.
Ήταν η Χούντα των νεκρών φοιτητών του Πολυτεχνείου και της μέχρι σήμερα πληγωμένης, ματωμένης και μοιρασμένης στα δύο Κύπρου.
Ήταν η Χούντα που μετέτρεψε σε κόλαση τη ζωή πολλών συμπολιτών μας και αν δεν κατέστρεψε, έβαλε σε σοβαρή δοκιμασία τη ζωή τη δική τους και των οικογενειών τους.
Έχουμε υποχρέωση να τα λέμε, να τα επαναλαμβάνουμε και να τα θυμόμαστε όλα αυτά
Έχουμε ιερή υποχρέωση στις ζωές αυτών που χάθηκαν στη μάχη για την Δημοκρατία και την Λευτεριά!
Όσοι υπηρέτησαν ακόμα και με τις καλύτερες των προθέσεων το απάνθρωπο και σχιζοφρενικό καθεστώς των συνταγματαρχών δυστυχώς, έστω και άθελα τους, συνέβαλαν στην καταπάτηση των πιο θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου, πλήγωσαν (ευτυχώς όχι ανεπανόρθωτα) την Δημοκρατία μας.
Σε καμιά περίπτωση η απόδοση των οφειλομένων, στον Γιώργο Βρούχο, τιμών δεν μπορεί να έχει την συμπτωματολογία ενός πολιτικο-ιστορικού αλτσχάϊμερ.
Δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελέσει πλυντήριο στην γνώση και στην ιστορική συνείδηση της νεότερης γενιάς για το τι πραγματικά και πόσο κόστισε σε αυτόν τον τόπο το φασιστικό μόρφωμα της δικτατορίας του Παπαδόπουλου, του Παττακού, του Ιωαννίδη, του Μακαρέζου και των υπόλοιπων τροφίμων του φρενοκομείου που ασυλοποίησε ολόκληρη την Ελλάδα για επτά ολόκληρα χρόνια!!!
Δεν μπορεί να λειτουργήσουν ως λοβοτομή στο μέρος εκείνου του εγκεφάλου που επεξεργάζεται την αντικειμενική πραγματικότητα των δεδομένων της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του τόπου.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ότι αυτή δεν θα ήταν ποτέ η πρόθεση του εκλιπόντος και σίγουρα θα ήταν ο τελευταίος των πολιτών που θα επεδίωκε κάτι τέτοιο. Το αποδεικνύει ο βίος και η πολιτεία του ανδρός από το ’74 μέχρι σήμερα.
Ας μην συμπεριφέρονται λοιπόν οι αποδίδοντες τις τιμές σαν να ήταν διαφορετική η θέληση και η επιδίωξη του σημαντικού αυτού συμπολίτη μας.
Έχουμε να διδαχθούμε πολλά εμείς οι νεότεροι από την ζωή του Γιώργου Βρούχου και σοφότεροι να διδάξουμε και να γαλουχήσουμε τα παιδιά μας με τις αξίες της Αλήθειας, της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας και των Δικαιωμάτων του Πολίτη.
Ο Γιώργος Βρούχος δεν είχε να κρύψει τίποτα.
Η Ρόδος τον τιμά και η ιστορία θα τον κρίνει.
Αιωνία του η μνήμη!