Σάββατο, Δεκεμβρίου 09, 2006

ΕΙΔΑ ΤΟ ΝΙΚΟ ΞΑΦΝΙΚΑ…


Είδα το Νίκο ξαφνικά…
Έτρεχα βιαστικά να προλάβω τη ζωή, όταν τον τράκαρα έξω από το Μέγαρο. Μαξίμου το λένε αν δεν κάνω λάθος…
Τρόμαξα να τον γνωρίσω.
Είχαν περάσει και 33 ολόκληρα χρόνια από τότε. Γνωριστήκαμε μια βραδιά στο Πολυτεχνείο. Νοέμβρης ήταν θαρρώ του ΄73.
Κι εκείνος εδώ που τα λέμε χρειάστηκε λίγο χρόνο για να ανακαλέσει μνήμες, να θυμηθεί, να ανατρέξει στο ημερολόγιο του μυαλού.
Ο Κώστας μου είπε… Ο Νίκος του είπα…
Δεν σχολίασα την κοιλίτσα, έκανε πως δεν είδα το ακριβό κουστούμι, αγνόησα τη γραβάτα. «Τι κάνεις εσύ εδώ», ρώτησα. «Ήρθα να δω τον πρωθυπουργό» μου απάντησε.
Και τότε ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν μόνο το μαλλί που κόντυνε με αξιοπρέπεια και καθωσπρεπισμό, αλλά ήταν και η φλόγα στην ψυχή και στο βλέμμα που έλειπε από το Νίκο.
Σπουδαίος και τρανός πια μεγαλοδικηγόρος, βολεμένος στο πλευρό ξακουστών επιχειρηματιών, βουλευτής, αλλά κάποτε και αρχηγός αριστερού κόμματος.
Δεν μου είπε τίποτα για ρήξεις, επαναστάσεις, για το κατεστημένο, την πλουτοκρατία, την φτωχολογιά. Μόνο κάτι ακαταλαβίστικα για το πολιτικό σύστημα, για οργανωμένες εναντίον του επιθέσεις, για επιχειρησιακό σχέδιο κατά των πολιτικών. Κάτι ψέλλισε για Δημοκρατία και Θεσμούς. Δεν κατάλαβα τι εννοούσε, ίσως και να μην ήθελε να μου εξηγήσει.
Φαινόταν βιαστικός, είχε και άλλες συναντήσεις…
«Γεια σου Νίκο, χάρηκε που σε είδα» του είπα. «Γεια σου Κώστα» μου απάντησε…
Ανέβηκα στο μηχανάκι μου, και εκείνος μπήκε στο πολυτελέστατο και πανάκριβο αυτοκίνητό του.
Φύγαμε προς διαφορετικές κατευθύνσεις.
Μια τυχαία συνάντηση, ένα πρωινό του Νοέμβρη έξω από το Μέγαρο Μαξίμου.
Σαν εκείνη την άλλη στο Πολυτεχνείο, το Νοέμβρη του ΄73.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ ΘΑ ΑΝΑΡΤΗΘΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ BLOG.

ΣΤΕΙΛΕ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΣΟΥ.